Ze beval hem om bij haar te zitten, zo dichtbij als hij maar kon, en haar te kussen, zulke kussen en zovele als hij gewoon was, en haar tijdens het kussen tegelijk te omhelzen en op de grond te gaan liggen. En toen hij was gaan zitten en haar had gekust en was gaan liggen, kwam ze erachter dat hij in actie kon komen en een erectie had, en ze liet hem vanuit zijn zijligging opstaan, en nadat ze zichzelf kundig onder hem uitgespreid had, leidde ze hem op de zo lang gezochte weg. En vanaf dat moment deed hij niets dat hem vreemd was, want de natuur zelf leerde hem verder wat hij moest doen. Toen het liefdesonderricht beëindigd was, maakte Daphnis, nog altijd een herderlijke manier van denken hebbend, aanstalten om naar Chloë te rennen en alles wat hij had geleerd meteen in de praktijk te brengen, alsof hij bang was dat hij door te treuzelen het zou vergeten, maar Lykainion hield hem vast en sprak aldus: “Ook dit moet je nog leren, Daphnis […]
Toen, zodra het nacht geworden was, begeleidde iedereen hen naar het slaapvertrek, sommigen op de herdersfluit spelend, anderen op de aulos blazend, weer anderen grote fakkels omhooghoudend. En toen zij dichtbij de deuren waren, zongen zij met rauwe, harde stem, alsof ze met harken de aarde openhaalden en niet een bruiloftslied zongen. Daphnis en Chloë gingen naakt bij elkaar liggen en omhelsden en kusten elkaar, en zij bleven de hele nacht wakker zoals zelfs de uilen niet doen, en Daphnis bracht iets van de dingen die Lykainion hem geleerd had, in de praktijk, en toen leerde Chloë voor het eerst dat de dingen die in het bos gebeurd waren, herdersspelletjes geweest waren.